Alek Rogoziński "Jak Cię zabić, kochanie?"

źródło

"Kurczę, na lekcjach geografii zamiast słuchać, robiłam pierwsze wytrychy, żeby potem włamać się do pokoju nauczycielskiego i pozmieniać sobie stopnie."

          Co bym zrobiła z paroma milionami dolarów na koncie? Na pewno kupiłabym zabójcze ferrari, koniecznie czerwone, ze skórzaną tapicerką i chromowanymi alufelgami. Potem, odwiedziłabym najlepsza fryzjerkę i kosmetyczkę, naciągnęła to i owo, i ruszyła w rajd po butikach D&G, Chanel i Aleksandra McQueena.  Kupiłabym niebotycznie drogą, ale elegancką willę najlepiej w Los Angeles, sąsiadującą z domami takich sław jak Brad Pitt, George Clooney czy Kim Kardashian. Co sobotę urządzałabym wykwintne party, na którym zjawiałaby się cała śmietanka towarzyska LA, ale największa gwiazdą na przyjęciu byłabym ja. Zabójczo piękna i seksowna w wytwornej sukni godnej Oskarów, przechadzałabym się pomiędzy gośćmi i rozmawiała o sztuce, polityce i literaturze. Kobiety, patrząc na mnie zieleniałyby z zazdrości, a mężczyźni już konsultowaliby się z prawnikami, jak rozwieźć się z żonami ( nie tracąc przy tym połowy majątku) i poślubić mnie. Udawałabym, że tego nie widzę, bo w głębi serca, zostałabym tą samą, miła i skromną Kasią Donek…*

5 (nie)poważnych faktów o książkoholikuzpowołania

Witajcie moi drodzy!

Nawet się nie zorientowałam, a we wtorek minął miesiąc odkąd pojawiła się pierwsza recenzja na blogu :) Piękna miesięcznica! Przy tej okazji chciałabym wam wszystkim serdecznie podziękować, że tu jesteście, że czytacie, że komentujecie. W najśmielszych snach nie sądziłam, że początki będą tak udane. Dziękuję raz jeszcze! To naprawdę dodaje skrzydeł i dodatkowo motywuje do dalszego działania :) 

Z tej okazji postanowiłam wywiązać się w końcu z nominacji, którą otrzymałam od Wiedźmy i przedstawić wam 5 (nie)poważnych faktów o mojej osobie. Wybaczcie, myślałam naprawdę dużo, ale nie potrafiłam wymyślić nic więcej. Chyba jestem po prostu za nudna :D Gdybyście mieli jakieś pytania lub chcieli po prostu porozmawiać zapraszam! E-mail pod którym możecie mnie znaleźć, znajduje w kolumnie po po prawej stronie :)

Artur Urbanowicz "Gałęziste"

źródło 

"Jest taki dom, w którym nie chciałbyś spędzić nocy. Z jakiegoś powodu ciemność jest w nim inna. Jeszcze bardziej złowroga niż gdziekolwiek indziej...

Jest takie jezioro, w którym mieszkają nieumarli. Ich przewaga nad Tobą jest prosta - oni nie potrzebują nabierać powietrza... 

Jest taki demon, o istnieniu którego wolałbyś nie wiedzieć. Niematerialne uosobienie zła, przed którym nie sposób uciec... 

Jest takie miejsce, w którym mięci się ten dom. Miejsce, w sercu którego kryje się też to jezioro i w którym ten demon był od zawsze. To las. Las, w którym za nic w świecie nie chciałbyś się zgubić. Gdy już raz do niego wejdziesz, nie pozwoli Ci wyjść... "

          Znacie zjawisko kaca książkowego? To czas, w którym nie można sięgnąć po nową lekturę, bo mentalnie przebywa się w świecie z poprzedniej książki. Mimo przeczytania naprawdę pokaźnej liczby tytułów nigdy nie spotkałam się z tym zjawiskiem. Owszem, były książki lepsze i gorsze, takie które mną wstrząsnęły i wzruszyły, i takie, które przeczytałam tylko dlatego, aby nie zostawiać historii niedokończonej. Nigdy jednak nie spotkałam się z syndromem kaca książkowego. Aż do poprzedniej soboty. Wówczas skończyłam jedną z lepszych, polskich powieści grozy ostatnich lat.

Wojciech Gunia "Nie ma wędrowca"

źródło

"Wtedy, właśnie wtedy zrozumiałem, że to ja, ja, nie mój Pan Bóg, jestem osobiście odpowiedzialny za ten świat. Że tyle dobra będzie na tym świecie, ile we mnie będzie wytrwałości. Że cało zło tego świata to my i całe dobro tego świata to też my."

          Oglądając jeden z filmików na kanale Olgi z Wielkiego Buka ( Pozdrawiam serdecznie Olgę! ), natknęłam się  na nazwisko Wojciecha Guni i jego nową powieść Nie ma wędrowca. Zachęcona pozytywnymi recenzjami i skuszona promocją w ulubionej księgarni internetowej, postanowiłam  dołączyć jeden egzemplarz do prywatnej biblioteczki. Nigdy wcześniej nie zetknęłam się z jego twórczością, tym bardziej byłam ciekawa, dlaczego uważany jest za jednego z najlepszych polskich autorów  literatury grozy.  Jednak to, co znalazłam w tej krótkiej, bo ledwie 170 stronicowej historii, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

Sophie Hannah „Inicjały zbrodni”

źródło

"Kiedy człowiek mówi to, co myśli, jego życie staje się prostsze."

          12 stycznia 1976 roku, w wieku 86 lat, zmarła legenda brytyjskiej powieści kryminalnej, jedyna i niepowtarzalna Agatha Christie. Jej śmierć położyła kres marzeniom milionów czytelników na całym świecie o nowych przygodach ulubionych bohaterów. Po 40 latach od premiery ostatniej części przygód Poirota, za zgodą i rekomendacją spadkobierców Christie, postanowiono przywrócić do życia ukochanego Belga i jego małe szare komórki. To niewątpliwie trudne zadanie przypadło w udziale angielskiej powieściopisarce i autorce książek dla dzieci, Sophie Hannah. Owocem tej współpracy jest powieść otwierająca cykl „Nowe przygody Herkulesa Poirot”  Inicjały zbrodni.

Michael Cunningham „Dziki łabędź i inne baśnie”

źródło 

"Większość z nas może się czuć bezpieczna. Jeśli nie jesteś delirycznym sen wyśnionym przez bogów, jeśli twoja uroda nie drażni gwiezdnych konstelacji, nikt nie rzuci na ciebie zaklęcia. Nikomu nie będzie się chciało zamieniać cię w bestię ani usypiać na sto lat."

          Zastanawialiście się kiedyś, jak potoczyły się dalsze losy waszych ulubionych bohaterów z baśni czytanych w dzieciństwie? Co stało się z królewną Śnieżką po tym, jak wyszła za księcia i opuściła chatkę siedmiu krasnoludków? Jakie życie wiódł Jaś, gdy już zdobył fortunę dzięki magicznej fasoli? I do czego potrzebne było dziecko karłowi z baśni Titelitury? Na te i wiele innych pytań, odpowiedzi znajdziecie w książce Michaela Cunninghama „Dziki łabędź i inne baśnie”.

Kathryn Stockett "Służące"

źródło 

"Chyba wtedy zrozumiałam, co to wstyd i jaki ma kolor. Wstyd nie jest czarny jak brud, chociaż wcześniej tak myślałam. Wstyd ma kolor nowego białego mundurka, co na jego kupno twoja matka prasowała rzeczy przez całe noce."

       
          Lata 60 XX wieku to okres wielu zmian politycznych, kulturowych i społecznych w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Wybuch wojny w Wietnamie czy zabójstwo prezydenta Kennedy'ego, ale także rewolucja seksualna, której następstwem było powstanie wielu subkultur młodzieżowych jak hippisi, modsi, punki czy metalowcy. Młodzież buntowała się przeciwko posłuszeństwu rodzicom i nauczycielom, odkrywając obłudę i hipokryzję społeczeństwa. Najdłużej reformacji opierała się kwestia segregacji rasowej. I, mimo że od zakończenia wojny secesyjnej i połączenia stanów minęło prawie 100 lat, rozłam na Północ i Południe wciąż był żywy. Najbardziej „zacofanym” i konserwatywnym stanem pod tym względem było Missisipi. Biali obywatele żyli tam przeszłością, zawieszeni w czasach Konfederacji i, mimo że niewolnictwo zostało zniesione, nadal żywy był podział na lepszych i gorszych, panów i służących, krótko mówiąc na białych i czarnych.