Artur Urbanowicz "Gałęziste"

źródło 

"Jest taki dom, w którym nie chciałbyś spędzić nocy. Z jakiegoś powodu ciemność jest w nim inna. Jeszcze bardziej złowroga niż gdziekolwiek indziej...

Jest takie jezioro, w którym mieszkają nieumarli. Ich przewaga nad Tobą jest prosta - oni nie potrzebują nabierać powietrza... 

Jest taki demon, o istnieniu którego wolałbyś nie wiedzieć. Niematerialne uosobienie zła, przed którym nie sposób uciec... 

Jest takie miejsce, w którym mięci się ten dom. Miejsce, w sercu którego kryje się też to jezioro i w którym ten demon był od zawsze. To las. Las, w którym za nic w świecie nie chciałbyś się zgubić. Gdy już raz do niego wejdziesz, nie pozwoli Ci wyjść... "

          Znacie zjawisko kaca książkowego? To czas, w którym nie można sięgnąć po nową lekturę, bo mentalnie przebywa się w świecie z poprzedniej książki. Mimo przeczytania naprawdę pokaźnej liczby tytułów nigdy nie spotkałam się z tym zjawiskiem. Owszem, były książki lepsze i gorsze, takie które mną wstrząsnęły i wzruszyły, i takie, które przeczytałam tylko dlatego, aby nie zostawiać historii niedokończonej. Nigdy jednak nie spotkałam się z syndromem kaca książkowego. Aż do poprzedniej soboty. Wówczas skończyłam jedną z lepszych, polskich powieści grozy ostatnich lat.

     Każdy kto śledzi moje wpisy i komentarze na blogach innych użytkowników blogosfery, na pewno zwrócił uwagę, że jestem prawdziwą pasjonatką kryminałów i literatury grozy ze zjawiskami paranormalnymi w tle. Duchy, demony, strzygi czy zjawy to coś co uwielbiam zarówno w kinie jak i na papierze. Obejrzałam chyba każdy możliwy horror z motywem opentań, egzorcyzmów czy innych nawiedzeń, wobec czego nie mogłam przejść obojętnie obok debiutu Artura Urbanowicza i jego nowej powieści Gałęziste.

     Tomek i Karolina to para, której od dłuższego czasu się nie układa. Kłótnie i sprzeczki są na porządku dziennym, a uczucie, które połączyło te dwa skrajnie różne charaktery, zostaje zastąpione przez rutynę dnia codziennego. W okresie Świat Wielkiej Nocy postanawiają wybrać się na wycieczkę po Suwalszczyźnie, aby tam w ciszy i spokoju podjąć ostatnią próbę reanimacji związku. Niestety, gdy trafiają na miejsce, okazuję się, że właściciele gospodarstwa agroturystycznego, w którym mieli się zatrzymać, musieli wyjechać w nagłej sprawie. W ramach rekompensaty proponują im jednak opłacenie pokoju u znajomych w wiosce nieopodal cmentarzyska Jaćwingów. Zmęczeni podróżą i skuszeni niską ceną postanawiają przystać na propozycję, wydając tym samym na siebie śmiertelny wyrok.

     Nie będę ukrywać, że jestem całkowicie oczarowana i zachwycona tą pozycją. Chyba nigdy nie spotkałam się z tak dobrym i trzymającym w napięciu debiutem. Żywię ogromną nadzieję, że kiedyś ta historia, dopracowana w niektórych momentach, trafi na ekrany kin, bo z pewnością jest to materiał na hit kasowy. Zacznijmy jednak od początku, czyli od fabuły.

     Historia, mimo że czasami schematyczna i przewidywalna, wciąga czytelnika już od pierwszej strony i nie pozwala się oderwać na długie godziny. Mamy tu z pozoru zwyczajną parę, przechodzącą kryzys, która w ramach naprawy związku postanawia wybrać się na wycieczkę krajoznawczą. Jest to motyw, który wielokrotnie przewijał się i w filmach, i w książkach nie tylko z gatunku literatury grozy. Jednak nie zniechęcajmy się, mimo ze widzieliśmy to wielokrotnie, autor potrafi nas zaskoczyć niekonwencjonalnymi rozwiązaniami. Pod względem fabuły jedyne, do czego mogę się przyczepić, to błędy logiczne. W kilku miejscach bohaterowie zachowują się irracjonalne, a niektóre kwestie nie mogą być wytłumaczone rozwiązaniem, które zaproponował nam autor. Poza tymi drobnymi błędami, całość jest spójna i przemyślana. Groza i mrok przesączają się wręcz przez kartki powieści, zapewniając nam stopniowo coraz więcej , mrocznych i przerażających doznań.

   Wiele osób zarzuca autorowi, że stworzył powieść napisaną w sposób infantylny, pełen kolokwializmów i wulgaryzmów. Chciałabym jednak zapytać te osoby, czego spodziewały się mając za bohaterów dwójkę młodych ludzi. Narracja jest pierwszoosobowa, wobec czego nic dziwnego, ze czasem w chwilach wielkiego wzburzenia zdarzają się przekleństwa, czy inne mniej wybredne słownictwo. Osobiście mi to nie przeszkadzało, przekleństwa w książkach mnie nie rażą, stosowane z umiarem, co więcej ten sposób wypowiedzi nadaje autentyczności. Nie wyobrażam sobie, że bohaterowie mieliby wyrażać się w sposób stonowany, pełen epitetów i niezwykle wyszukanego słownictwa, gdy uciekają przed nieznanym i krwiożerczym przeciwnikiem.

    Najmocniejszą jednak stroną książki jest samo zakończenie. Wybaczcie, że to napisze, ale po prostu „ręka, noga, mózg na ścianie”. Po przeczytaniu ostatniego rozdziału, byłam minimalnie rozczarowana, liczyłam na trochę inne zakończenie, ale epilog całkowicie mi to wynagrodził. Nie chciałabym zbyt wiele zdradzać, ale jeżeli jesteście fanami twórczości Mroza i jego zakończeń to tutaj z pewnością się nie zawiedziecie.

     Podsumowując, chciałabym pogratulować panu Arturowi naprawdę udanego debiutu. Są błędy, są momenty, które można przewidzieć, ale całość na tyle mocno trzyma w napięciu, że to wszystko jest naprawdę nieważne. Palpitacje serca i huśtawka emocjonalna gwarantowana. Z prawdziwą przyjemnością jeszcze nie raz sięgnę po Gałęziste i z niecierpliwością czekam na kolejne dzieła tego autora. Czuję, że jeszcze nie jednym nas zaskoczy i czeka go naprawdę obiecująca, literacka przyszłość.

Dajcie znać, jeżeli mieliście przyjemność poznać Gałęziste i co sądzicie o tym debiucie. Czy kiedykolwiek spotkaliście się z syndromem kaca książkowego, a jeżeli tak, to jakie tytuły wzbudziły w was tak skrajne uczucia! ;)